فیلم عاشقانه خاص LaLa land

فیلم لا لا لند به کارگردانی دیمین شزل و بازی رایان گاسلینگ و اما استون، نه فقط یک موزیکال رنگارنگ، که یک تجربه عاشقانه عمیق و متفاوت است که قلب و ذهن بیننده را تسخیر می کند. این فیلم داستان عشق و رویاها را به شکلی واقع گرایانه و در عین حال جادویی روایت می کند و از آن دسته آثاری است که تا مدت ها بعد از تماشا در گوشه ذهنتان می ماند و به چالش های انتخاب بین عشق و جاه طلبی می پردازد. بیایید با هم به دنیای این فیلم خاص سفر کنیم و ببینیم چرا اینقدر در دل ها جا باز کرده است.

در میان انبوه فیلم های عاشقانه که هر سال ساخته می شوند، گاهی وقت ها اثری پیدا می شود که مثل یک الماس درخشان، از بقیه متمایز می شود. اثری که کلیشه ها را می شکند، به عمق احساسات نفوذ می کند و مخاطب را به فکر وا می دارد. لا لا لند (La La Land) دقیقاً یکی از همین فیلم هاست. این موزیکال رمانتیک، ساخته ی درخشان دیمین شزل، با هنرنمایی بی نظیر رایان گاسلینگ و اما استون، نه فقط یک داستان عاشقانه، بلکه سفری است به دنیای رویاها، انتخاب ها و واقعیت های تلخ و شیرین زندگی. اگر دلتان یک فیلم عاشقانه خاص می خواهد که فقط سرگرمتان نکند، بلکه به روحتان هم سرک بکشد، لا لا لند همان گزینه است.

قلب داستان: عشق، رویا و انتخاب های سرنوشت ساز

داستان لا لا لند در شهر پر هیاهوی لس آنجلس می گذرد؛ جایی که هر گوشه اش پر از آدم هایی است که یک رویا در سر دارند و برای رسیدن به آن هر کاری می کنند. میا (اما استون)، یک بازیگر مشتاق است که در یک کافی شاپ کار می کند و بین هر تست بازیگری شکست خورده، به مشتری ها قهوه می دهد. سباستین (رایان گاسلینگ)، یک پیانیست جاز شیفته و عاشق موسیقی اصیل است که دلش می خواهد یک کلاب جاز کلاسیک باز کند، اما فعلاً مجبور است در رستوران ها پیانو بزند و آهنگ های مسخره ی کریسمس را اجرا کند. مسیر این دو نفر در ترافیک کلافه کننده ی لس آنجلس به هم می رسد؛ برخوردی که با یک بحث شروع می شود و کم کم به جرقه های یک عشق شیرین تبدیل می شود.

میا و سباستین، هر دو غرق در آرزوهای بزرگ خودشان هستند. آن ها همدیگر را درک می کنند، به هم انگیزه می دهند و کمک می کنند تا هر دو به دنبال رویاهایشان بروند. صحنه های رقص و آواز آن ها در دل شهر لس آنجلس، مثل رقص زیر ستاره ها در رصدخانه گریفیتس، اوج شور و هیجان عشقشان را به تصویر می کشد. اما همانطور که رویاهایشان شروع به واقعیت پیوستن می کنند، چالش های زندگی حرفه ای شان کم کم رابطه عاشقانه آن ها را تحت الشعاع قرار می دهد. اینجاست که فیلم به یک سوال مهم می پردازد: وقتی رویاها و جاه طلبی های شخصی در تضاد با عشق قرار می گیرند، کدام را انتخاب می کنید؟ لا لا لند به جای اینکه مثل یک موزیکال قدیمی، پایانی کاملاً خوش و رویایی به ما بدهد، این معضل انسانی را به شکلی واقع بینانه به تصویر می کشد.

چرا La La Land یک عاشقانه خاص است؟ (تحلیل عمیق)

واقع گرایی تلخ و شیرین پایان: جرئت یک انتخاب متفاوت

یکی از مهم ترین دلایلی که لا لا لند را به یک فیلم عاشقانه خاص تبدیل می کند، پایان بندی آن است. اگر انتظار یک پایان کلاسیک و هالیوودی را دارید که همه چیز به خیر و خوشی تمام می شود و قهرمان داستان به آرزوها و عشقش همزمان می رسد، احتمالاً غافلگیر می شوید. این فیلم جرات می کند و مسیر متفاوتی را انتخاب می کند. میا و سباستین، هر دو به رویاهایشان می رسند، اما نه با هم. آن ها مسیرهای جداگانه ای را در پیش می گیرند و در نهایت، پنج سال بعد، به طور اتفاقی دوباره همدیگر را می بینند. سکانس پایانی که در آن سباستین قطعه ی عاشقانه آن ها را می نوازد و ما رویاپردازی او را از آنچه می توانست باشند می بینیم، قلبتان را به درد می آورد، اما در عین حال، بلوغ و واقع گرایی تلخی را به نمایش می گذارد.

این پایان نشان دهنده شکست عشق نیست، بلکه نشان می دهد که گاهی اوقات، برای رسیدن به بزرگترین رویاها، باید فداکاری های بزرگی انجام داد و شاید عشق، به شکلی که انتظارش را داریم، در این مسیر جای نگیرد. این پایانِ بحث برانگیز، دقیقاً همان چیزی است که لا لا لند را از یک موزیکال ساده به یک اثر عمیق و تفکربرانگیز تبدیل می کند؛ اثری که به مخاطب می گوید زندگی همیشه آنطور که در فیلم ها می بینیم، پایان خوشی ندارد و گاهی موفقیت در یک جنبه، به معنای فدا کردن چیزهای دیگر است.

«این فیلم جرات می کند و مسیر متفاوتی را انتخاب می کند. میا و سباستین، هر دو به رویاهایشان می رسند، اما نه با هم.»

ادای دین موزیکال: بیانی از عشق و نوستالژی

لا لا لند فقط یک فیلم عاشقانه نیست؛ یک ادای دین تمام عیار به دوران طلایی موزیکال های هالیوود است. دیمین شزل، کارگردان این فیلم، با الهام از آثار کلاسیکی مثل آواز در باران و یک آمریکایی در پاریس، فضایی نوستالژیک و جادویی خلق کرده است. ارجاعات بصری، حرکات رقص و حتی طراحی صحنه های رنگارنگ، همگی شما را به دوران گذشته می برند.

اما این فقط یک تقلید ساده نیست. شزل این عناصر موزیکال را با داستانی مدرن و واقع گرایانه ترکیب کرده تا بیانگر احساسات عمیق شخصیت ها باشد. آهنگ هایی مثل شهر ستاره ها (City of Stars) و احمق هایی که رویا دارند (Audition – The Fools Who Dream) نه تنها گوش نوازند، بلکه روایتگر درونیات میا و سباستین هستند؛ از آرزوهایشان گرفته تا تردیدها و عشقشان. موسیقی در لا لا لند فقط یک پس زمینه نیست، خودش یک شخصیت است و بار احساسی عظیمی را به دوش می کشد. همین ترکیب هوشمندانه سنت و مدرنیته، لا لا لند را به یک تجربه هنری خاص تبدیل می کند.

شیمی بی نظیر بازیگران: جادوی رایان گاسلینگ و اما استون

یکی از ستون های اصلی موفقیت و خاص بودن لا لا لند، شیمی باورنکردنی بین رایان گاسلینگ و اما استون است. این دو بازیگر قبلاً هم در چند فیلم کنار هم بازی کرده بودند و همین سابقه، باعث شده بود که هماهنگی و راحتی فوق العاده ای در کنار هم داشته باشند. رابطه میا و سباستین در فیلم، آنقدر طبیعی و باورپذیر به نظر می رسد که به راحتی با آن ها همراه می شوید، می خندید، رویاپردازی می کنید و در نهایت، اشک می ریزید.

توانایی آن ها در رقص، آواز و به تصویر کشیدن ظریف ترین احساسات، دیدنی است. گاسلینگ با تلاش فراوان، خودش تمام قطعات پیانو را در فیلم نواخته و استون نیز با اجرای بی نظیر ترانه ها و رقص ها، عمق شخصیت میا را به بیننده منتقل می کند. این دو با هنرنمایی خود، نه فقط دو کاراکتر، بلکه دو انسان واقعی با تمام آرزوها، شکست ها و عشق هایشان را جلوی چشمان ما زنده می کنند. این شیمی خاص بین آن هاست که حس یک عاشقانه خاص را تا مغز استخوان به شما منتقل می کند.

هویت لس آنجلس: شهر رویاهای شکسته و امیدهای دوباره

شهر لس آنجلس در لا لا لند فقط یک لوکیشن نیست؛ خودش یک شخصیت زنده است. دیمین شزل با استفاده هوشمندانه از فضای شهر، لس آنجلس را به استعاره ای از دنیای رویاپردازان تبدیل می کند. شهری که همزمان می تواند سرشار از امید و فرصت باشد و در عین حال، رویاهای بسیاری را دفن کرده باشد. از ترافیک سنگین بزرگراه هایش در صحنه آغازین گرفته تا رصدخانه گریفیتس و کافه های جاز قدیمی، هر گوشه ای از لس آنجلس در این فیلم، قصه خودش را دارد.

فیلم به خوبی نشان می دهد که چطور فضای شهر، روی رویاها و رابطه میا و سباستین تاثیر می گذارد. لس آنجلس همان سرزمین رویایی است که همه برای رسیدن به شهرت و موفقیت به آنجا می آیند، اما تعداد کمی به این آرزوها می رسند. لا لا لند این جنبه از هالیوود را با صداقت به تصویر می کشد، اما در عین حال، زیبایی ها و فرصت های آن را هم فراموش نمی کند. این ترکیب هنرمندانه شهر با داستان عاشقانه، لایه ی دیگری از عمق را به فیلم اضافه می کند و آن را خاص تر از یک داستان عشق ساده می کند.

پشت صحنه این جادوی سینمایی: از ایده تا اجرا

دیدگاه دیمین شزل: رؤیای یک موزیکال متفاوت

دیمین شزل، کارگردان جوان و نابغه ی لا لا لند، از همان دوران دانشجویی اش در هاروارد، ایده ی ساخت یک موزیکال اورجینال را در سر داشت. او که خودش یک درامر بود، می خواست حس و حال فیلم های موزیکال کلاسیک را با واقعیت های تلخ و شیرین زندگی مدرن ترکیب کند؛ واقعیتی که در آن همیشه همه چیز آنطور که دلمان می خواهد پیش نمی رود. فیلم نامه لا لا لند سال ها خاک می خورد و هیچ استودیویی حاضر به سرمایه گذاری روی آن نبود، چون کسی به یک موزیکال جاز اورجینال امروزی اعتقاد نداشت. اما شزل تسلیم نشد و بعد از موفقیت فیلم قبلی اش، ویپلش (Whiplash)، بالاخره توانست سرمایه گذاران را راضی کند.

او می خواست فیلمش ادای احترامی باشد به تمام کسانی که به لس آنجلس می آیند تا رویاهایشان را دنبال کنند، حتی اگر مجبور شوند چیزهایی را فدا کنند. این دیدگاه شخصی و عمیق شزل، در تک تک صحنه های فیلم حس می شود و به آن روح می دهد.

از انتخاب بازیگران تا آموزش های نفس گیر

انتخاب بازیگران نقش اصلی، پروسه ی طولانی و پرچالشی بود. در ابتدا مایلز تلر و اما واتسون گزینه های شزل بودند، اما به دلایل مختلف آن ها کنار گذاشته شدند. در نهایت، رایان گاسلینگ و اما استون برای ایفای نقش میا و سباستین انتخاب شدند؛ انتخابی که به نظر خیلی ها، یکی از بهترین زوج های سینمایی سال های اخیر را رقم زد. نکته جالب اینجاست که گاسلینگ برای بازی در لا لا لند، پیشنهاد بازی در نقش دیو در فیلم دیو و دلبر را رد کرد، و اما استون هم از کودکی عاشق بازی در یک موزیکال بود.

این دو بازیگر برای این فیلم آموزش های سخت و فشرده ای را پشت سر گذاشتند. گاسلینگ، با اینکه قبلاً تجربه ی پیانو زدن نداشت، برای ۴ ماه روزی چند ساعت تمرین کرد تا خودش بتواند تمامی قطعات پیانو را در فیلم بنوازد و از بدل استفاده نشود. اما استون هم آموزش رقص و آواز دید تا بتواند صحنه های موزیکال را با بهترین کیفیت اجرا کند. این تعهد و تلاش بازیگران، باعث شد تا نقش های میا و سباستین واقعاً زنده و باورپذیر از آب در بیایند و مخاطب به راحتی با آن ها ارتباط برقرار کند.

جادوی موسیقی جاستین هورویتز: نت های عشق و اشتیاق

موسیقی متن لا لا لند قلب تپنده فیلم است و بخش بزرگی از خاص بودن آن مدیون نبوغ جاستین هورویتز، دوست و هم اتاقی دیمین شزل در دانشگاه، است. هورویتز تمام آهنگ ها و قطعات این فیلم را ساخته است. او کسی بود که شزل ایده اولیه لا لا لند را با او در میان گذاشت و از همان ابتدا، این دو با هم روی فضای موسیقایی فیلم کار کردند.

آلبوم موسیقی فیلم، به خصوص ترانه های شهر ستاره ها و احمق هایی که رویا دارند، به شدت محبوب شدند و جوایز زیادی را از آن خود کردند. موسیقی در لا لا لند فقط به عنوان یک ابزار نیست، بلکه خودش یک راوی است که احساسات، آرزوها و حتی سکوت های شخصیت ها را به زیبایی بیان می کند. شنیدن هر کدام از این قطعات، حتی بدون تماشای فیلم، شما را به دنیای خاص لا لا لند می برد و این یکی از بزرگترین دستاوردهای فیلم است.

«موسیقی در لا لا لند فقط به عنوان یک ابزار نیست، بلکه خودش یک راوی است که احساسات، آرزوها و حتی سکوت های شخصیت ها را به زیبایی بیان می کند.»

جوایز و حواشی: مهر تأییدی بر خاص بودن La La Land

اسکار، گلدن گلوب و فراتر از آن

لا لا لند به محض اکران، طوفانی در دنیای سینما به پا کرد و با تحسین جهانی منتقدان و تماشاگران مواجه شد. در هفتاد و چهارمین مراسم گلدن گلوب، این فیلم در هفت رشته نامزد دریافت جایزه شد و توانست تمام آن ها را از آن خود کند و رکورددار تاریخ این جوایز شود؛ از جمله بهترین فیلم موزیکال یا کمدی، بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر مرد و زن. در هشتاد و نهمین دوره جوایز اسکار نیز، لا لا لند در ۱۴ رشته نامزد جایزه شد و در کنار فیلم های همه چیز درباره ایو و تایتانیک، رکورد بیشترین نامزدی اسکار را شکست.

فیلم در نهایت شش جایزه اسکار را به خانه برد: بهترین کارگردانی برای دیمین شزل، بهترین بازیگر نقش اول زن برای اما استون، بهترین فیلم برداری، بهترین موسیقی متن، بهترین طراحی صحنه و بهترین ترانه برای شهر ستاره ها. این حجم از موفقیت ها، نشان دهنده ی ارزش هنری و تاثیرگذاری بالای لا لا لند است و مهر تأییدی بر خاص بودن آن در ژانر عاشقانه و موزیکال می زند.

حاشیه اسکار بهترین فیلم: آن شب فراموش نشدنی

شاید یکی از به یادماندنی ترین حواشی مربوط به لا لا لند، اشتباه تاریخی در اعلام برنده جایزه اسکار بهترین فیلم در سال ۲۰۱۷ باشد. در شبی که همه انتظار داشتند لا لا لند جایزه اصلی را ببرد، وارن بیتی و فی داناوی، اعلام کنندگان جایزه، نام لا لا لند را به عنوان بهترین فیلم خواندند. عوامل و بازیگران فیلم با خوشحالی روی صحنه آمدند و حتی تهیه کنندگان شروع به صحبت کردند. اما در اوج هیجان، ناگهان اعلام شد که اشتباهی رخ داده و برنده واقعی، فیلم مهتاب (Moonlight) است! این اتفاق که ناشی از اشتباه در تحویل پاکت نام برنده بود، برای همیشه در تاریخ اسکار ثبت شد و حاشیه ی جذاب و فراموش نشدنی را برای لا لا لند رقم زد، حاشیه ای که حتی شهرت آن را بیشتر کرد و نشان داد چقدر این فیلم در مرکز توجهات بود.

نتیجه گیری: La La Land، فراتر از یک فیلم عاشقانه

در نهایت، فیلم عاشقانه خاص LaLa Land چیزی فراتر از یک موزیکال سرگرم کننده یا یک درام عاشقانه ساده است. این فیلم، با داستان سرایی نوآورانه، پایان بندی واقع گرایانه و تلخ و شیرینش، ادای دین باشکوهش به موزیکال های کلاسیک، شیمی بی نظیر بازیگرانش و نقش آفرینی شهر لس آنجلس، یک اثر هنری تمام عیار است که به عمق احساسات انسانی نفوذ می کند. لا لا لند به ما یادآوری می کند که رویاها چقدر ارزشمندند، عشق چقدر پیچیده است و گاهی اوقات، برای رسیدن به یکی، باید از دیگری دست کشید.

اگر هنوز این شاهکار را ندیده اید، حتماً برایش وقت بگذارید. و اگر قبلاً آن را دیده اید، توصیه می کنم دوباره آن را با دقت بیشتری تماشا کنید و به جزئیات و لایه های پنهانش فکر کنید. این فیلم نه تنها شما را به سفری رویایی در شهر ستاره ها می برد، بلکه به قلب و ذهن شما هم سرک می کشد و تا مدت ها در خاطرتان می ماند. لا لا لند واقعاً یک «عاشقانه خاص» است، از آن هایی که تجربه دیدنشان از یادتان نمی رود و با هر بار فکر کردن به آن، لبخندی تلخ و شیرین روی لبتان می نشیند.