روایت نفوذ یک نوجوان ایرانی در میان نیروهای عراقی

به گزارش ساینس بلاگ بهنام محمدی در دوازدهمین روز از بهمن ماه سال ۱۳۴۵  در منزل پدر بزرگش در خرمشهر به دنیا آمد. فرز چابک بازیگوش و سرزبان دار بود. شهریور ۵۹ بود که شایعه حمله عراقی ها به خرمشهر قوت گرفته بود؛ خیلی ها داشتند شهر را ترک می کردند. باور نمی کرد که خرمشهر دست عراقی ها بیفتد اما جنگ واقعاً آغاز شده بود. بهنام تصمیم گرفت بماند؛ بمباران هم که می شد بهنام ۱۳ ساله بود که می دوید و به مجروحین می رسید.

از دست بنی صدر آه می کشید که چرا وعده سر خرمن می دهد؛ مدافعین شهر با کوکتل مولوتف و چند قبضه سلاح (کلاش و ژ۳) مقابل عراقی ها ایستاده بودند رئیس جمهور گفته بود که سلاح مهمات به خرمشهر ندهید. به سقوط خرمشهر چیزی نمانده بود. بهنام  با همان سن کمی که داشت برای مدافعین شهر به شناسایی و انجام کارهای اطلاعاتی می پرداخت. بعثی ها چند بار او را گرفته بودند اما بهنام گفته بود که «دنبال مامانم می گردم گمش کردم.» و عراقی ها که فکر نمی کردند بچه ۱۳ ساله برود شناسایی؛ رهایش می کردند.

یک بار رفته بود شناسایی. عراقی ها گیرش انداختند و چند تا سیلی آبدار به او زدند. جای دست سنگین مأمور عراقی روی صورت بهنام مانده بود. وقتی برگشت دستش را روی سرخی صورتش گرفته بود و هیچ چیز نمی گفت. فقط به بچه ها اشاره می کرد عراقی ها کجا هستند و بچه ها راه می افتادند.

 یک اسلحه به غنیمت گرفته بود؛ با همان اسلحه هفت عراقی را اسیر کرده بود. احساس مالکیت می کرد. به او گفتند که باید اسلحه را تحویل بدهی. می گفت به شرطی اسلحه را تحویل می دهم که به من حداقل یک نارنجک بدهید یا این یا آن. دست آخر به او یک نارنجک دادند. یکی گفت: «دلم برای عراقی های مادر مرده می سوزد که گیر بیفتند.» بهنام خندید.

برای نگهبانی داوطلب شده بود. به او گفتند: «به تو اسلحه نمی دهیم ها». بهنام هم ابرو بالا انداخت و گفت: «ندهید. خودم نارنجک دارم.» با همان نارنجک دخل یک جاسوس نفوذی را آورد.

شهر دست عراقی ها افتاده بود. در هر خانه چند عراقی پیدا می شد که کمین کرده بودند یا در استراحت  بودند. خودش را خاکی و موهایش را آشفته می کرد و گریه کنان می گشت خانه هایی را که پر از عراقی بود به خاطر می سپرد. عراقی ها هم با یک بچه خاکی نق نقو کاری نداشتند. گاه می رفت داخل خانه ها پیش عراقی ها می نشست مثل کرولال ها از غفلت عراقی ها استفاده می کرد و خشاب و فشنگ و کنسرو برمی داشت.

خمپاره ها امان شهر را بریده بودند و درگیری در خیابان آرش شدت گرفته بود. مثل همیشه بهنام سر رسید اما نارحتی بچه ها دیگر تأثیری نداشت. او کار خودش را می کرد. کنار مدرسه امیر معزی (شهید آلبو غبیش) اوضاع خیلی سخت شده بود. ناگهان بچه ها متوجه شدند که بهنام گوشه ای افتاده است و از سر و سینه اش خون می جوشد. پیراهن آبی و چهار خونه بهنام غرق خون شده بود. چند روز قبل از سقوط خرمشهر شیر بچه دلاور خوزستانی  ۲۸ مهر۱۳۵۹ به شهادت رسید.

کتاب «بهنام جنگجوی ۱۳» «کتاب گویای داستان بهنام» انیمیشن «شکار جاسوس» و فیلم «بزرگ مرد کوچک» از جمله آثاثری هستند که درباره شهید بهنام محمدی تولید شده اند.

پایان خبر ساینس بلاگ