موضع رسمی ایران چه بود؟ / طرح ۷۷ سال پیش سازمان ملل برای تقسیم سرزمین فلسطین با یهودیان

به گزارش خبرگزاری ساینس بلاگ امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه دیروز سه شنبه ۲۴ ساینس بلاگ طی اظهاراتی در کابینه اش گفت: «بنیامین نتانیاهو نباید فراموش کند که اسرائیل با قطع نامه ی سازمان ملل به وجود آمد» (ایرانا) قطع نامه ای که مکرون از آن یاد کرده قطع نامه ی ۱۸۱ سازمان ملل است که در جلسه ی شامگاه شنبه هفتم آذر ۱۳۲۶ این سازمان به تصویب رسید. این قطع نامه به طرح تقسیم فلسطین نیز موسوم است و مطابق آن سرزمین فلسطین به دو کشور یهودی و عرب تقسیم شد؛ ۵۵ درصد اراضی به اسرائیل تعلق گرفت و بنا شد شهر بیت المقدس (اورشلیم) به صورت بین المللی اداره شود.

فردای روزی که قطع نامه ی تقسیم فلسطین به تصویب رسید روزنامه ی اطلاعات به نقل از رادیو خاور نزدیک گزارشی از نشستی که به تصویب این قطع نامه منجر شد منتشر کرد. در این گزارش درباره ی تعداد آرا و موافقان و مخالفان چنین آمده است:

«طرح تقسیم فلسطین با اکثریت ۳۳ رای موافق در مقابل ۱۳ رای مخالف و ۱۰ رای ممتنع تصویب شد. دولی که با این طرح مخالفت نمودند عبارت اند از: ایران ترکیه افغانستان پاکستان هندوستان مصر یونان عراق یمن عربستان سعودی لبنان سوریه و کوبا. نمایندگان ۱۰دولتی که از دادن رای امتناع ورزیدند عبارت بودند از: آرژانتین شیلی چین کلمبی سالوادور حبشه هندوراس مکزیک انگلستان یوگوسلاوی. نماینده ی سیام در جلسه حضور نداشت.»

مخالفت نماینده ایران با طرح تقسیم فلسطین

نکته جالب توجه در نشستی که در سازمان ملل به تقسیم سرزمین فلسطین میان اعراب و یهودی ها منجر شد نطق نمایندگان کشورهای مخالف از جمله ایران بود. نماینده ی ایران در نطق خود پیشنهاد کرد که قضیه ی فلسطین چند هفته ای به تاخیر بیفتد تا در خلال این مدت کمیته ی مخصوص فلسطین از نو قضیه را مورد بررسی قرار دهد و تصمیمی جدی بگیرد. ولی این پیشنهاد مورد پذیرش سازمان قرار نگرفت.

نماینده ی سوریه پیشنهاد نماینده ی ایران را تکرار و تایید کرد و گفت این قضیه باید بیش تر بررسی شود. نمایندگان کشورهای عربی و پاکستان هم گفتند که «ما انتظار داشتیم سازمان ملل متحد از عدالت و انصاف پیروی کند ولی چون امید کشورهای عربی در این سازمان مبدل به یأس شده است لذا کشورهای عربی و پاکستان خود را مقید به اجرای تصمیمات سازمان ملل متحد نمی دانند و حق آزادی عمل را برای خود محفوظ خواهند داشت.» (اطلاعات ۸ آذر ۲۶) بعد هم همگی به طور دسته جمعی جلسه را ترک کردند.

در جلسه ی دیشب سازمان تصمیم گرفته شد که کمیته ی نظارت موقی سازمان ملل متحد بر فلسطین از نمایندگان دول بولیوی چکواسلواکی دانمارک پاناما و فیلیپین تشکیل یابد.

پنج ماه درگیری خونین و تولد نوزادی شوم 

درست از فردای تصویب این قطع نامه درگیری های خونین میان شبه نظامیان عرب و یهودی آغاز شد؛ اما مقاومت اعراب به هیچ جا نرسید چه روز جمعه ۱۴ مه ۱۹۴۸ برابر با ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ ساعت ۱۶ و ربع به وقت محلی داوید بن گورین نخست وزیر دولت موقتی یهود اعلامیه ی استقلال آن دولت را در موزه ی تل آویو قرائت کرد و ۳۷ تن از اعضای حزب و پارلمان موقتی یهود به شدت برای او کف زدند. در شامگاه همان روز نیز اعلامیه ی رسمی دولت انگلیس پایان قیمومیت ۲۵ ساله ی انگلستان بر فلسطین را اعلام کرد و بلافاصله یهودی ها پرچم ملی خود را بر فراز عمارت نمایندگی آژانس یهودی در لندن به اهتزاز درآوردند و برل لوکر عضو آژانس یهود در لندن طی کنفرانس مطبوعاتی تشکیل دولت یهودی فلسطین را به گوش جهانیان رساند. وی گفت:

«ما به دنیا نوید صلح می دهیم و دست دوستی به کلیه ی ملل آزاد و به خصوص به اعراب فلسطین و انگلستان دراز می کنیم[…] ما از کلیه ی دولی که در سازمان ملل متحد نماینده دارند تمنا می کنیم که بلادرنگ کشور ما را به رسمیت بشناسند. اگرچه امروز روز پیروزی ماست ولی ما خود را گول نمی زنیم زیرا متوجه هستیم که مشکلاتی که در پیش داریم زیاد است. ملت یهود با صمیمیت از صمیم قلب صلح طلب است ولی اگر سایر ملل به فکر مداخله و تجاوز به کشور ما باشند ملت ما نیز از حقوق خود دفاع خواهد کرد. تقریبا دو هزار سال قبل کشور یهودی در نتیجه ی تجاوز وحشیانه ی امپراتوری رم از بین رفت. ملت یهود از آن تاریخ تا امروز همواره سرگردان و آواره بود ولی یهودی ها گذشته ی پرمرارت و افتخار خود را همواره به خاطر داشته اند. اخراج یهودی ها از فلسطین ظلم بود ولی ایمان و استقامت ما بار دیگر سبب شد که یهودی ها کشور خود را به دست آورند … از لرد بالفور که اصل وجود کشور یهود را در فلسطین به رسمیت شناخت سپاگزاریم. سه نسل پی درپی کوشش کردند و نهضت صهیونی را به وجود آورده و تقویت کردند. در نتیجه ی کوشش های گذشته پیروزی امروز به دست آمد. در این ۵۰ سال اخیر خیلی ها بودند که در علاقه و انرژی ما تردید داشتند و از خود سوال می کردند چرا ملت یهود اصرار دارد بار دیگر به یک بیابان خشک مراجعت کند؟ ما در این چند سال به دنیا ثابت کردیم که با کوشش و استقامت بیابانی نخواهیم گذاشت که در آن گلی نروید. ما پس از دو هزار سال بی عدالتی عظیمی را که شده بود جبران کردیم […].» (اطلاعات شنبه ۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷)

یک روز پس از اعلام موجودیت اسرائیل تمامی همسایگان عرب به طور هم زمان به این کشور حمله کردند که البته به شکست منجر شد؛ اما این درگیری هرگز متوقف نشد. از آن پس مجموعه ای از درگیری های نظامی بین نیروهای اسرائیلی و کشورهای عرب رخ داد که مهم ترین شان عبارت اند از جنگ ۱۹۴۸ جنگ ۱۹۵۶ جنگ شش روزه ۱۹۶۷ و جنگ یوم کیپور ۱۹۷۳.

۲۵۹