قول داده بود مثل باکری ها شهید شود

سیدعباس، قبل از اینکه به سوریه برود به شهرستان بروجرد آمد. با همسر آمده بود و به تمام اقوام سرکشی کرد. ولی به هیچ کس نگفت که برای خداحافظی آمده است. من یقین دارم که خود شهید می دانست دیگر باز نخواهد گشت. چون در دیداری که با او داشتم حال و هوایی داشت که توصیفش برایم دشوار است.

به گزارش ساینس بلاگ، آنچه در ادامه می آید گفت وگوی «جوان» با خانواده شهید «سیدعباس صالحی روزبهانی» از شهدای 13 فروردین 1403 است که در ادامه می توانید بخوانید: شهید «سید عباس صالحی روزبهانی» در زمان شهادت تنها 24 سال داشت. او از جوان ترین شهدای حمله تروریستی اسراییل به کنسولگری کشورمان در دمشق بود. روزسیزدهم فروردین امسال وقتی که رژیم صهیونیستی به کنسولگری کشورمان حمله کرد، سیدعباس به همراه شش نفر دیگر از نیروهای مستشاری سپاه که سردار شهیدحاج علی زاهدی نیز جزو آن ها بود به شهادت رسیدند. شهید سیدعباس صالحی متولد بروجرد و در زمان شهادت متاهل بود. او ارادت خاصی به شهیدابراهیم هادی و همچنین شهید حاج محمد ابراهیم همت داشت و همین ارادت باعث شده بود نام جهادی اش را «سید ابراهیم» بگذارد. شهید صالحی روزبهانی از دوران نوجوانی در بسیج فعالیت داشت و با شهدا مانوس بود. عاقبت نیز شهدا شفیع او شدند و به وسیله شقی ترین انسان ها که همان صهیونیست ها هستند به شهادت رسید. از شهیدسید عباس صالحی روزبهانی نقل است که به برادرش گفته بود: «قول می دهم که روزی من و تو هم مثل برادران باکری (مهدی و حمید) به شهادت برسیم.» گفت وگوی ما با مریم میرزایی مادر، سیدمحمد برادر و سید جمشید صالحی عموی شهید را پیش رو دارید. 

مادر شهید

چند فرزند دارید؟ سید عباس چندمین فرزند خانواده بود؟
من دو پسر به نام های سیدعباس و سیدمحمد داشتم که از میان این دو پسر، سید عباس بزرگ تر بود. شهید در یازدهم آذر ماه 1378 در یک روز برفی در شهرستان بروجرد به دنیا آمد. ما اصالتاً اهل لرستان هستیم. بچه های من در یک خانواده مذهبی بزرگ شدند. پدرشان فرد زحمت کشی است و از طریق رانندگی کامیون رزق و روزی خانواده را تامین می کند. پدر بزرگ بچه ها مداح اهل بیت (ع) است. همسرم و برادرش (عموی شهید) هم در هییت محله فعالیت دارند و خادم هییت محسوب می شوند. سیدعباس را از همان دوران بچگی همراه پدر و عمو به هییت و مجالس عزای اهل بیت (ع) می فرستادم. اینطور بود که سیدعباس و برادرش در مسیر امام حسین (ع) بزرگ شدند و حسینی بار آمدند. 

چطور شد که سیدعباس جذب سپاه شد؟
زمانی که پسرم در دبیرستان درس می خواند، از سپاه قدس برای جذب نیرو به دبیرستان سیدعباس صالحی رفتند و از همین طریق ایشان در سال 1399 به عضویت نیروی قدس سپاه درآمد. پسرم پس از گفتگو برای جذب در نیروی سپاه قدس به من گفت: «نیمی از شهادتم تکمیل شد.» البته سیدعباس از بچگی خیلی حرف از شهادت می زد. ولی من به عنوان مادرش فکر می کردم که از روی شور جوانی این حرف ها را به زبان می آورد. پدر شهید «سید سعید صالحی» روی ماشین سنگین کار می کرد و پسرم سیدعباس می گفت ما افتخار می کنیم که پدرمان نان حلال بر سر سفره مان می آورد. پسرم محبت خاصی به آقا امیرالمومنین (ع) داشت. ذکر یا علی (ع) از زبانش نمی افتاد. می گفت اگر شیعه واقعی باشیم و حب امیرالمومنین (ع) داشته باشیم آقا در شب اول قبر به فریادمان می رسند. 

نحوه شهادت پسرتان به همراه شش نفر دیگر از نیروهای سپاه طوری بود که از همان لحظه اول رسانه ها این خبر را پوشش دادند، شما چطور از شهادتش مطلع شدید؟
آن روز ما برای بیست و یکم ماه مبارک رمضان به مناسبت سالگرد شهادت حضرت علی (ع) نذری داشتیم و برای همین مشغول پخت نذری بودیم که ساعت چهار و نیم بعد از ظهر روز 13 فروردین سیدعباس با برادر کوچکش سیدمحمد، تماس گرفت و دو برادر با هم صحبت کردند. نمی دانستم که این گفتگو تبدیل به آخرین گفتگو بین دو برادر می شود. شهید بلافاصله بعد از اتمام گفتگو با برادر کوچکش، با خانمش هم تماس می گیرد و صبحت می کند. در همان لحظه ساختمان کنسولگری جمهور اسلامی در دمشق، مورد اصابت قرار می گیرد و تماس قطع می شود. چون ما مشغول پخت نذری در سالروز شهادت حضرت علی (ع) بودیم اخبار را از طریق تلویزیون و موبایل پی گیری نکردیم. بعد از اتمام کار نذری ساعت 12 شب تلویزیون را روشن کردیم که ناگهان، در اخبار آخر شب شنیدیم که ساختمان کنسولگری جمهوری اسلامی ایران در دمشق، مورد هدف موشکی رژیم غاصب صهیونیسیتی قرار گرفته است. به پسرم سیدمحمد، گفتم برو اسامی شهدای این حمله را ببین چه کسانی بودند. در بین اسامی شهدا ناگهان اسم «سیدعلی صالحی روزبهانی» را دیدم که در همان لحظه تمام بدنم سست شد. سیدمحمد گفت: «اسم داداش که سیدعباس است نه سید علی!»، چون نه در شناسنامه و نه در لفظ کلام، ما او را علی صدا نمی کردیم. 

یعنی تا آن لحظه فکر می کردید که پسرتان جزو شهدای حادثه نیست؟
خب نه اسم او و نه نام جهادی اش هیچ کدام سیدعلی نبود. نام جهادی سیدعباس در سوریه، سیدابراهیم بود. به خاطر اینکه سیدعباس ارادت خاصی به شهید ابراهیم هادی و شهید همت داشت. وقتی در اخبار دیدیم که نام سیدعلی صالحی را به عنوان شهید واقعه ذکر کرده اند؛ پسر کوچکم گفت: «برای داداش هیچ اتفاقی نیفتاده است.» ولی بعد از اتمام این حرف ها، فرمانده سپاه حضرت ابولفضل (ع) بروجرد، با سیدمحمد تماس گرفت و شهادت سیدعباس را اطلاع داد. به ما گفتند که جنگنده های رژیم صهیونیستی عامل این جنایت هستند و ساختمان کنسولگری جمهوری اسلامی ایران در دمشق را، مورد هدف حمله موشکی قرار داده اند. بعد متوجه شدیم که در این حمله، سرداران رشید مدافع حرم «سرتیپ پاسدار محمدرضا زاهدی» و «سرتیپ پاسدار محمدهادی حاجی رحیمی» و پنج نفر از مستشاران ایرانی به شهادت رسیده اند که یکی از این شهدا پسرم، سیدعباس صالحی روزبهانی است. پسرم در زمان شهادت با حدود 24 سال سن متاهل بود و چند سالی می شد که در نیروی قدس سپاه خدمت می کرد. او عاشق شهادت و ایمه بود و در سالروز شهادت حضرت علی (ع) به آرزویش رسید. پیکر پسرم، همزمان با راهپیمایی روز قدس در گلزار شهدای بروجرد به خاک سپرده شد. 

گویا شهید وصیت کرده بود که در تهران دفن شود. دلیلش چه بود؟
خودش دوست داشت در بهشت زهرا دفن شود. ابتدا هم قرار بود پیکر پسرم بنا به وصیت خودش در تهران دفن شود. اما این موضوع برای ما و بستگانش سختی های زیادی داشت؛ چون باید برای زیارت مزارش تا تهران می رفتیم. شهید مقلدش آیت الله مکارم شیرازی بود و به همین دلیل از دفتر وی برای مکان دفن این شهید استعلام شد. نظر آیت الله مکارم شیرازی، دفن شهید روزبهانی در بروجرد به دلیل رفع مشقت پدر و مادر اعلام شد. 

سید عباس چه سالی متاهل شده بود؟ 
سیدعباس، در سال 1401 متاهل شد. ازدواج پسرم نیز مانند زیستنش شهدایی بود. پسرم در مقبره الشهدا با همسرش آشنا شد؛ در معراج شهدا عقد کرد و در روز عروسی در محضر شهدا با کسب اجازه از شهدا زندگی عاشقانه ای را شروع کرد. شهید و عروسم با همین عشق پاک و مقدس یک سال و نیم بهترین زندگی را داشتند. 

به نظر شما پسرتان چه مرامی داشت که با شهادت عاقبت بخیر شد؟ 
 عباس بچه مهربانی بود. تا نصف شب برای زیارت سرمزار شهدای گمنام می رفت. عاشق حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س) بود و تا موقعی که در سوریه بود به من می گفت: «مامان تا فرصت می کنم سریع به زیارت حرم حضرت زینب (س) و رقیه (س) می روم.» سیدعباس، با شهادت واقعاً به آرزویش رسید. خیلی بچه با گذشتی بود. کلمه «باباجان» از سر زبانش نمی افتاد. تکیه کلامش بود. من به وجود چنین فرزندی افتخار می کنم. 

برادر شهید

چند سال با سیدعباس فاصله سنی دارید؟
من متولد سال 87 هستم و شهید متولد سال 78 بود، 9 سال فاصله سنی داشتیم، اما خیلی با هم رفیق و جور بودیم. 

به نظر شما بارزترین خصوصیات اخلاقی شهید چه بود؟
داداش، ولایت فقیه را همیشه خط قرمز خودش و اطرافیانش می دانست و ارادت قلبی فراوانی به مقام معظم رهبری حضرت امام خامنه ای داشت. شهید فعالیت جهادی زیادی هم انجام می داد. در یک گروه جهای به عنوان خادم الشهدا، فعالیت داشت. این گروه جهادی قرار بود برای سالگرد تولد شهید ابراهیم هادی که در اول اردیبهشت بود؛ جشنی بگیرند و مردم را در این جشن سهیم کنند. اما وقتی بچه های گروه جهادی دیدند هزینه کیک با موارد دیگری که مد نظرشان است؛ گران می شود، می خواستند منصرف شوند که داداشم گفت مشکلی نیست و من کیک ها را خودم درست می کنم. قبل از جشن، پودر کیک را گرفت و شروع به پختن کیک ها کرد. آنقدر خوب پخته بود که همه فکر می کردند کیک ها را آماده از قنادی خریده اند. 

پیش شما که برادرش بودید از شهادتش حرفی می زد؟
اتفاقاً یک خاطره ای در همین خصوص دارم که مربوط به ششم محرم دو سال پیش می شود. من و داداش با هم از هییت به سمت منزل بر می گشتیم که صحبت از شهیدان حمیدومهدی باکری شد و کمی در مورد نحوه شهادت آن ها حرف زدیم. داداش به من گفت: «من قول می دهم که ما هم مانند حمید و مهدی باکری هر دو شهید می شویم.»
 
عموی شهید

طبق گفته های مادر شهید، شما و پدر شهید از خادمان هییت محله تان هستید. ارادت سیدعباس به اهل بیت را چطور دیدید؟

سیدعباس، در یک خانواده مذهبی رشد کرد که پدر، پدربزرگ و عموها همه اهل مسجد و هییت بوده و هستند؛ لذا شهید هم از این قاعده مستثنی نبود و در همان دوران نوجوانی به مساجد و هییت های مذهبی می رفت و خالصانه خدمت می کرد. سیدعباس در دوران تحصیل در مقطع راهنمایی عضو فعال بسیج شده بود و از همان موقع کار فرهنگی و جهادی را هم شروع کرد. به نقل از معلم پرورشی شهید، ایشان دوستان و همکلاسی های خودش را تشویق به برگزاری مراسم نوحه سرایی و روضه خوانی می کرد. این روند ادامه پیدا کرد تا جایی که عضو فعال بسیج منطقه شد و کارهای جهادی را با کمک خیرین انجام می داد. از جمله تهیه مواد غذایی برای نیازمندان، تهیه نان گرم و… ولی نه به اسم و رسم خودش بلکه به نام شهدای گمنام این کارها را انجام می داد و اسم هییت را هم خادم الشهدا گذاشته بودند. 

طبق گفته های برادر شهید، ایشان ارادت خاصی هم به شهید ابراهیم هادی داشتند. 
 بله همینطور است. سیدعباس در مواردی برای پخش نذری و بسته حمایتی به نیازمندان، این کارها را به اسم شهید ابراهیم هادی انجام می داد. چون ارادت خاصی نسبت به شهدا و به خصوص شهید ابراهیم هادی داشت. همیشه برای شهدای گمنام، جشن تولد می گرفت و برای شان کیک تهیه می کرد. یکی از خصوصیات بارز شهید خوش اخلاقی اش بود. همیشه لبخند برلب داشت و با خلق خوش، با مردم بر خورد می کرد. به طور مثال اگر کسی قصد ناراحت کردن یا تحقیر کردن داشت؛ شهیدسیدعباس، با لبخند و خوشرویی جواب طرف مقابل را می داد و فرد خاطی را شرمنده اخلاق خوب و پهلوان منشی خودش می کرد. 
به نظر من هرکسی که بخواهد شهید شود باید شهیدانه زندگی کند. سیدعباس این کار را سرلوحه زندگی خود کرده بود و همیشه بدون ریا به نیازمندان کمک می کرد و اگر کسی به کمک نیاز داشت تا حد ممکن به او کمک می کرد. یکی دیگر از خصوصیات شهید نماز اول وقت بود. به اقامه نماز اول وقت و جماعت تاکید زیادی داشت. 

چه خاطراتی از شهید دارید؟
سیدعباس، قبل از اینکه به سوریه برود و مدافع حرم شود به شهرستان بروجرد آمد. با همسر آمده بود و به تمام اقوام سرکشی کرد و از احوال آن ها با خبر شد. ولی به هیچ کس نگفت که برای خداحافظی آمده است. من یقین دارم که خود شهید می دانست دیگر باز نخواهد گشت. چون در دیداری که با او داشتم حال و هوایی داشت که توصیفش برایم دشوار است. به دلم افتاده بود خبری شده که سیدعباس، اینقدر با شوق و با روحیه به دیدار ما آمده است. من از مادر شهید پرسیدم که قرار است سید، جایی برود؟ ولی مادر شهید حرفی نزد و پاسخی به من نداد. حدود 20 روز از دیدار من با سیدعباس گذشته بود که مادرشهید، را ملاقات کردم و او به من گفت که سیدعباس رفته تا مدافع حرم شود. من به ایشان گفتم سرت را بالا بگیر سیدعباس! باعث افتخار و سربلندی و سرافرازی ما خواهند شد. وقتی که شهید با خانواده تماس تلفنی برقرا می کرد همیشه از زیارت، حرم و شهادت صحبت می کرد و برای عاقبت به خیری دعا می کرد. در آخر هم به آرزویش رسید و در دفاع از حرم اهل بیت (ع) شهید شد. 

پایان خبر ساینس بلاگ