تجربه نخستین شب قدر یک اسیر 13 ساله
اردوگاه عنبر در استان الانبار قرار داشت؛ یکی از جنوبی و کویری ترین استان های عراق که هم مرز با اردن و عربستان بود. آب و هوای گرم و خشکش چیز استثنایی ای بود. به هر مصیبتی که می شد گرسنگی روزهای بلند و کش دار تیرماه را تحمل می کردیم، اما تشنگی بیچاره مان کرده بود.
به گزارش ساینس بلاگ، مهدی طهانیان یکی از اسرای اطفال دوران جنگ تحمیلی و راوی کتاب «سرباز کوچک امام» او که در سن 13 سالگی اسیر شده بود در خاطره ای با اشاره به تجربه نخستین ماهمبارک رمضان در دوران اسارتش روایت می کند:«عراقی ها با اینکه مثلا مسلمان بودند و خبر داشتند که ماه رمضان آمده، اما هیچ تغییری در برنامه غذایی مان ندادند. از سحری و افطاری خبری نبود. همان شام و ناهار و صبحانه همیشگی مان را داشتیم.
صبحانه همان شوربا بود و ناهار هم همان چند قاشق برنج و آب جوش رنگی ای که اسمش را خدایی نمی شد گذاشت خورش. شام را هم که عراقی ها هیچ وقت جدی نمی گرفتند. مجبور بودیم غذاهایمان را همان طوری در آسایشگاه نگه داریم برای سحر و افطار. آش صبح و شام برای افطار و ناهار را برای سحر نگه می داشتیم. در گرمای خرماپزان جنوب، ده دوزاده ساعت نگه داشتن آش در محیط آسایشگاه، مسخره بود. گرما پدر صاحب همه چیز را درمی آورد. عصر نشده، آش کف می کرد و ترش می شد.
وقت افطار در ظرفش را که برمی داشتیم بوی ترشیدگی بدجوری می زد زیر بینی مان، اما وقتی بعد از پانزده شانزده ساعت گرسنگی چیز دیگری نداشتیم که بخوریم، مجبور بودیم به روی خودمان نیاوریم چه بلایی سر آش آمده! گرما بیداد می کرد. اردوگاه عنبر در استان الانبار قرار داشت؛ یکی از جنوبی و کویری ترین استان های عراق که هم مرز با اردن و عربستان بود. آب و هوای گرم و خشکش چیز استثنایی ای بود. به هر مصیبتی که می شد گرسنگی روزهای بلند و کش دار تیرماه را تحمل می کردیم، اما تشنگی بیچاره مان کرده بود. صبح تا شب، چشم به میخ «حبّانه» آسایشگاه داشتیم. برای افطار و دو لیوان آب خنک از حبّانه که سهم هر کدام مان بود، له له می زدیم.
مناجات های شبانه ماه رمضان، با همه سختی ها، ترک نشد. شیرینی این مناجات ها و اشک ریختن ها آن قدر زیاد بود که پیه همه چیزش را به تن می مالیدیم. با هزار استرس برای مراسم مان نگهبان می گذاشتیم اما حاضر نبودیم یک شب – بی دلیل – بی خیالش شویم… شب های قدر، با شور و حال خوبی گذشت. در حد بضاعت مان احیا گرفتیم. شب های قشنگی بود. مطمینیم در و دیوار آسایشگاه و اردوگاه تا عمر دارد صدای «بک یا الله» بچه ها و گریه هایشان را فراموش نمی کند.
اولین عید فطر اسارت آمد و رفت. از اینکه تمام روزه هایم را گرفته بودم، خیلی خوشحال بودم. چهره بچه ها هم تکیده شده بود، هم نورانی. خداحافظی با ماه رمضان در اسارت سخت تر از شرایط عادی بود. با همه سختی هایی که داشتیم، خیلی به روزها و شب های باصفایش انس گرفته بودیم. در آموزش عربی پیشرفت خوبی داشتم. جمله سازی ام خیلی بهتر از قبل شده بود. از نظر حفظ قرآن هم خیلی راه افتاده بودم. هم حفظ می کردم هم ترجمه. حیفم می آمد معنای لغت هایی را که در آیاتش بود، ندانم. »
پایان خبر ساینس بلاگ
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "تجربه نخستین شب قدر یک اسیر 13 ساله" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، آیا به دنبال موضوعات مشابهی هستید؟ برای کشف محتواهای بیشتر، از منوی جستجو استفاده کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "تجربه نخستین شب قدر یک اسیر 13 ساله"، کلیک کنید.
