ساختمان متروکه و ترسناک بیمارستان در منطقه ریازان از مکان های ترسناک روسیه

ساختمان متروکه و ترسناک بیمارستان در منطقه ریازان روسیه، یکی از مخوف ترین و پررمز و رازترین جاهاییه که می تونید در این کشور پیدا کنید. دیوارهای فروریخته و راهروهای تاریکش پر از داستان های ناگفته و حس و حال عجیبیه که مو به تن آدم سیخ می کنه. اگه دنبال یه ماجراجویی متفاوت و دلهره آور توی روسیه هستید، این بیمارستان متروکه همون جاییه که باید برید، جایی که گذشته و وحشت حسابی قاطی شدن.

تصور کنید قدم زدن توی راهروهایی رو که زمانی پر از زندگی و امید بود، اما حالا فقط سکوت و بوی کهنگی ازشون به مشام می رسه. جایی که لبخندها و گریه ها، دردهای بی شمار و لحظه های نفس گیر، همه و همه توی دل دیوارهای کثیف و فرسوده اش دفن شدن. این بیمارستان، فقط یه بنای متروکه نیست؛ یه کتاب تاریخ بازه، البته از نوع ترسناکش. جایی که هر گوشه اش می تونه داستانی از خودش براتون تعریف کنه، اگه فقط گوش شنوایی داشته باشید. ما اینجاییم تا پرده از رازهای این مکان برداریم و شما رو به سفری ببریم که شاید هیچ وقت فراموشش نکنید. پس اگه دل و جراتش رو دارید، کمربندها رو ببندید که وارد دنیای فراموش شده بیمارستان ریازان می شیم.

تاریخچه پنهان: از شکوه تا ویرانی یک بیمارستان متروکه

اگه بخوایم از گذشته بیمارستان متروکه ریازان حرف بزنیم، باید بریم به سال های دور، دقیقاً اوایل قرن بیستم. همون موقع ها بود که تصمیم گرفته شد یه بیمارستان مدرن و مجهز تو منطقه ریازان ساخته بشه. هدفی که پشت ساختش بود، واقعاً خیرخواهانه به نظر می رسید: ارائه بهترین خدمات درمانی به مردم منطقه و حتی شهرهای اطراف. در اون دوران، ریازان به سرعت داشت توسعه پیدا می کرد و نیاز به یه مرکز درمانی بزرگ و پیشرفته حسابی به چشم می خورد. مهندس ها و معمارها دست به کار شدن و بنایی رو ساختن که اون روزا حسابی سروصدا کرد. این بیمارستان، با طراحی خاص خودش، قرار بود نمادی از پیشرفت پزشکی باشه و برای مدت ها هم همین طور بود.

ساختمانش بزرگ بود و بخش های مختلفی داشت؛ از بخش اورژانس و جراحی گرفته تا بخش های بستری و حتی یه بخش مخصوص برای بیماران عفونی. توی دوره فعالیتش، این بیمارستان نقش خیلی مهمی تو زندگی مردم ریازان داشت. تو دوران جنگ های بزرگ، مثلاً جنگ جهانی دوم، این بیمارستان به یه مرکز اصلی برای مداوای سربازهای زخمی و شهروندهای آسیب دیده تبدیل شد. تصور کنید اون روزها رو؛ راهروها پر از دکترها و پرستارهایی بود که بی وقفه کار می کردن، صدای ناله بیماران توی هوا می پیچید و امید به زندگی با هر عمل جراحی موفق، دوباره جون می گرفت.

اما خب، هیچ شکوهی تا ابد نمی مونه. با گذشت زمان، اوضاع شروع به تغییر کرد. بعد از پایان جنگ ها و با تغییرات سیاسی و اقتصادی که توی شوروی و بعد هم روسیه اتفاق افتاد، این بیمارستان هم کم کم به حاشیه رفت. بودجه ها کم شد، تجهیزات کهنه شدن و نوسازی ای در کار نبود. بیمارستان های جدیدتر و مدرن تر ساخته شدن و بیماران ترجیح می دادن به اونجاها برن. این طوری شد که این بیمارستان، که یه زمانی قلب تپنده درمان منطقه بود، آروم آروم خالی شد.

میگن آخرین بیمارها و کارکنانش رو توی دهه ۹۰ میلادی به بیمارستان های دیگه منتقل کردن. بعضی ها می گن مشکلات مالی، بعضی ها هم تغییرات مدیریتی و کاهش جمعیت منطقه رو عامل این متروکه شدن می دونن. هر چی که بود، درهای این بیمارستان برای همیشه بسته شد. وسایل پزشکی، پرونده بیماران، حتی وسایل شخصی کارکنان، همه سرجاشون موندن، انگار که همه یه روز صبح تصمیم گرفتن دیگه برنگردن. حالا، این بنای باشکوه اما متروکه، تبدیل شده به یه یادآور تلخ از گذشته ای پر از درد و امید، و البته پر از سوال های بی پاسخ. شاید همین سکوت و وسایل به جا مانده است که داستان های ترسناک رو بیشتر از قبل جذاب می کنه.

افسانه ها و ارواح سرگردان: روایت های ترسناک بیمارستان متروکه ریازان

حالا که از تاریخچه اش سر درآوردیم، بریم سراغ بخش هیجان انگیز ماجرا، یعنی افسانه ها و داستان های ارواح سرگردان بیمارستان ریازان. هر مکان متروکه ای یه سری داستان های مخصوص به خودش داره، اما این بیمارستان، یه جورایی فرق داره. انگار که دیوارهای پوسیده اش، خودشون شاهد هزاران روایت هستن که از گذشته به جا موندن.

شخصیت کلیدی: الکساندر اسمیتن، مدیر سابق بیمارستان

اصلی ترین داستان ترسناک این بیمارستان، حول و حوش یه نفر می گرده: الکساندر اسمیتن. میگن اون مدیر این بیمارستان بوده، یه آدم جدی و منظم، که تمام زندگیش رو وقف بیمارستان و بیمارانش کرده بود. داستان ها متفاوتن، اما همه به یه نقطه می رسن: الکساندر اسمیتن توی همین بیمارستان فوت می کنه. بعضی ها میگن از یه بیماری لاعلاج مرد، بعضی ها هم میگن از شدت کار و استرس زیادی که توی دوران جنگ یا یه همه گیری بزرگ بهش وارد شد، قلبش طاقت نیاورد. هر چی که بود، روحش بعد از مرگ هم از این بیمارستان دل نکنده.

مردم محلی و حتی اونایی که جرأت کردن پا توی بیمارستان بذارن، میگن شب ها صدای قدم هاش توی راهروها شنیده میشه، انگار که هنوز داره شیفتش رو انجام میده و به بیماران سر میزنه. گاهی وقتا بوی مواد ضدعفونی کننده یا سیگار برگ که اسمیتن عادت داشت بکشه، توی راهروها می پیچه و این خودش لرزه به جون آدم می ندازه. یه سری هم ادعا می کنن که سایه اش رو دیدن که از کنار اتاق ها رد میشه یا حتی از شیشه های شکسته پنجره ها به بیرون نگاه می کنه. انگار الکساندر اسمیتن، هنوز داره از خونه خودش نگهبانی می کنه، خونه ای که دیگه کسی توش نیست.

سایر افسانه ها و شنیده ها

فقط روح الکساندر اسمیتن نیست که توی این بیمارستان پرسه میزنه. افسانه های دیگه ای هم هستن که ترس این مکان رو چند برابر می کنن.

• صدای گریه کودکان: میگن تو بخش اطفال، هنوز هم صدای گریه و ناله بچه ها شنیده میشه. بچه هایی که شاید هیچ وقت از تخت بیماری بلند نشدن و روحشون توی این اتاق های کوچیک گیر کرده. بعضی ها حتی صدای آروم لالایی رو هم شنیدن، انگار که مادری داره برای فرزند از دست رفته اش می خونه.
• سوت قطار ارواح: یه افسانه عجیب دیگه درباره یه سوت قطاره که گاهی تو دل شب، توی فاصله دور شنیده میشه. میگن این سوت، متعلق به قطاریه که توی دوران جنگ، زخمی ها رو به بیمارستان می آورد و حالا روحش هنوز در نزدیکی اینجا پرسه می زنه.
• بخش جراحی مرموز: بخش جراحی هم که دیگه خودش داستان ها داره. بوی خون و مواد شیمیایی، با اینکه سال هاست اینجا رها شده، گاهی حس میشه. میگن بعضی از ارواح بیمارهایی که زیر تیغ جراحی جون دادن، هنوز توی این بخش هستن و منتظر یه نجات دهنده.
• سایه های فراری: یه سری از بازدیدکننده ها هم گزارش دادن که سایه هایی رو دیدن که با سرعت از کنارشون رد شدن، انگار که پرستارها یا دکترها هنوز عجله دارن تا به یه فوریت پزشکی برسن.

شاهدان عینی: روایت هایی از دل ترس

شاهدان عینی زیادی هستن که تجربه های عجیب و غریب خودشون رو از این بیمارستان تعریف کردن. جوونایی که برای ماجراجویی رفتن، عکاسایی که برای ثبت تصاویر متفاوت پا تو این مکان گذاشتن، و حتی محلی هایی که از دور وایستادن و فقط نگاه کردن.

یکی از گروه های کاوشگر شهری تعریف می کرد: داشتیم توی بخش زیرزمین می گشتیم، که یهو صدای خش خش کاغذ از اتاق مدیر اومد. رفتیم سمتش، هیچ کس اونجا نبود. اما یه پرونده قدیمی روی زمین افتاده بود که چند دقیقه پیش اونجا نبود. موهای تنمون سیخ شد و ترجیح دادیم دیگه بیشتر نمونیم.

یه عکاس هم گفته بود که توی یکی از عکس هاش، یه سایه مبهم شبیه به یه انسان رو پشت پنجره دیده، در حالی که خودش مطمئن بوده اون لحظه هیچ کس جز خودش تو اون اتاق نبوده. این داستان ها، چه واقعی باشن و چه زاییده تخیل، باعث شدن که بیمارستان متروکه ریازان، جایگاه خودش رو به عنوان یکی از مکان های ترسناک روسیه حسابی تثبیت کنه و اسم بیمارستان متروکه ریازان همیشه با وحشت گره بخوره.

کالبد بیمارستان: توصیف فضای کنونی

اگه دل و جرأتش رو داشته باشین و بخواین یه سر به بیمارستان متروکه ریازان بزنین، چیزی که می بینید، یه ویرانه است، البته یه ویرانه با کلی داستان. وضعیت فعلی ساختمان واقعاً دل خراشه. بیشتر سقف ها فروریختن، دیوارها پر از ترک های عمیق و کثیفی و کپک همه جا رو گرفته. شیشه ها شکسته و باد از لابلای پنجره های خالی، صدای زوزه ای شبیه به ناله و گریه رو توی راهروها پخش می کنه.

با این حال، هنوز هم چیزایی هستن که از گذشته باشکوه این بیمارستان به جا موندن و دیدنشون حسابی کنجکاوی آدم رو تحریک می کنه. توی بعضی از اتاق ها، هنوز هم تخت های قدیمی بیماران رو می تونید ببینید که حالا زنگ زده و کج و کوله شدن. میزهای معاینه زنگار گرفته، کمدها و کابینت های فلزی که درهایشون بازه و انگار چیزی جز пусто (پوچی) توشون نیست.

شاید جالب ترین چیز، باقی مانده تجهیزات پزشکی قدیمی باشه. بعضی وقتا یه دستگاه رادیولوژی زنگ زده، یا یه ترالی پر از وسایل جراحی که حالا پوشیده از گرد و غبارن، به چشم می خورن. مدارک و پرونده های بیماران هم که دیگه نگو! کاغذهای زرد شده ای که اسامی و تاریخ ها روشون نوشته شده، داستان های ناگفته ای رو فریاد می زنن. یه وقتایی هم وسایل شخصی کوچیک مثل یه دکمه لباس، یه فنجون شکسته یا حتی یه عروسک کهنه پیدا می شه که حسابی قلب آدم رو به درد میاره و نشون میده اینجا زمانی پر از آدم و زندگی بوده.

اما چیزی که بیمارستان متروکه ریازان رو واقعاً خاص می کنه، اتمسفر و حس مکانیشه. وقتی وارد میشی، یه سکوت مرگبار همه جا رو فرا گرفته. این سکوت با اون سکوت عادی فرق داره؛ یه سکوت سنگینه که انگار داره بهت میگه اینجا جای خوبی برای موندن نیست. بوی کهنگی، نم و غبار، همراه با یه بوی خاص که انگار بوی تاریخ و درد قاطی شده، حسابی تو مشامت می پیچه. نورهای کم رنگ خورشید که از لابلای شیشه های شکسته یا سوراخ های سقف به داخل می تابن، فقط تونل های تاریک تر و سایه های ترسناک تری رو به وجود میارن.

چیزی که این مکان رو از نظر بصری منحصربه فرد می کنه، معماری خاص و زنگار زمانه که روی تمام جزئیاتش نشسته. گچ بری های فروریخته، دیوارهای آجری که حالا از زیر گچ بیرون زدن، و حتی درخت ها و بوته هایی که از توی ترک های ساختمان رشد کردن و طبیعت داره آهسته آهسته اونو به سمت خودش می بلعه. این تخریب طبیعی و ترکیبش با عظمت گذشته بیمارستان، یه صحنه واقعاً منحصر به فرد رو خلق می کنه که برای هر عکاس یا کاوشگری یه سوژه عالیه. اینجاست که می فهمی چرا مکان های متروکه روسیه اینقدر طرفدار دارن.

چرا این مکان اینقدر ترسناک است؟ روانشناسی ترس در بیمارستان ریازان

خب، شاید بپرسید چرا یه ساختمان متروکه، اون هم یه بیمارستان، اینقدر ترسناکه و این همه آدم رو جذب خودش می کنه؟ این فقط یه حس فیزیکی نیست، یه داستان روانشناختی عمیق پشتشه. ترکیب چند تا عامل دست به دست هم میدن تا ساختمان متروکه و ترسناک بیمارستان در منطقه ریازان واقعاً مو به تن آدم سیخ کنه.

اول از همه، تاریخچه غم انگیز این مکانه. بیمارستان جاییه که آدم ها با درد و رنج، با بیماری و مرگ دست و پنجه نرم می کنن. فکرش رو بکنید، توی همین راهروها، هزاران نفر نفس های آخرشون رو کشیدن، خانواده ها عزیزانشون رو از دست دادن، و پزشک ها و پرستارها شاهد صحنه های دل خراشی بودن. این حجم از رنج انسانی، یه جور انرژی منفی رو توی فضا جا می ذاره که حتی با متروکه شدن مکان هم از بین نمیره. انگار که دردها و ناامیدی ها هنوز توی دیوارها رسوخ کرده ن.

دوم، خود متروکه بودن. وقتی یه ساختمون خالی از سکنه میشه، به سرعت تبدیل به یه مکان مرموز و ناشناخته میشه. سکوت، تنها چیزیه که می شنوی، و این سکوت توی یه فضای بسته مثل بیمارستان، می تونه حسابی وهم آور باشه. تاریکی هم که دیگه نگو. نور کم و سایه های بلند، باعث میشه که هر گوشه ای رو یه چیز مرموز ببینی، هر صدای کوچیکی رو یه چیز ماوراءالطبیعه تصور کنی. ذهنت شروع می کنه به ساختن داستان های ترسناک و اینجاست که قدرت تخیلت با کمک فضای ترسناک، حسابی به کمکت میاد.

سوم، ارتباط با رنج انسانی. بیمارستان ها نماد امید و نجات هستن، اما همزمان، جایی هستن که انسان ها ضعیف ترین لحظاتشون رو تجربه می کنن. وقتی این نماد امید متروکه میشه، حس ناامیدی و شکست رو توی خودش جا میده. این تضاد، بین اون چیزی که بیمارستان باید باشه و اون چیزی که الان هست، خودش یه لایه جدید از ترس رو اضافه می کنه.

این عوامل روانشناختی، دست به دست هم میدن تا وقتی وارد بیمارستان متروکه ریازان میشی، حس کنی یه چیز عجیب و غریب و ماوراءالطبیعه توی هوا جریان داره. این محیط، کاری می کنه که ذهن بازدیدکننده شروع به پردازش اتفاقات و صداها و سایه ها به شکل ترسناک کنه. حتی اگه از نظر منطقی هیچ روحی تو اونجا نباشه، مغزت خودش برات یه فیلم ترسناک می سازه. به خاطر همینه که Urbexerها یا همون کاوشگرهای شهری، عاشق اینجور جاها هستن؛ چون می دونن این مکان ها چقدر می تونن آدرنالین خون رو ببرن بالا.

راهنمای ماجراجویی: بازدید از بیمارستان متروکه ریازان و نکات ایمنی

خب، اگه با خوندن این همه ماجرا، تصمیم گرفتین که خودتون رو به چالش بکشید و یه سفر به ساختمان متروکه و ترسناک بیمارستان در منطقه ریازان داشته باشید، چند تا نکته هست که باید حواستون بهشون باشه. این فقط یه سفر معمولی نیست، یه ماجراجویی واقعی و البته خطرناکه.

موقعیت جغرافیایی و دسترسی

این بیمارستان متروکه توی منطقه ریازان روسیه، کمی دور از شلوغی شهر قرار گرفته. دقیقاً همون جایی که انتظار داری یه جای ترسناک پیدا کنی: توی یه گوشه دنج و نسبتاً خلوت. پیدا کردن آدرس دقیقش با جستجو تو نقشه های آنلاین و سایت های Urbex (کاوش شهری) امکان پذیره، اما بهتره دنبال یه نقشه دقیق و محلی باشید.

دسترسی بهش معمولاً با ماشین شخصی راحت تره. بعد از رسیدن به منطقه، ممکنه مجبور بشید یه مسافتی رو پیاده برید، چون مسیرها ممکنه خیلی آسفالت یا راحت نباشن. ورود به چنین جاهایی معمولاً غیرمجازه و ممکنه با برخورد قانونی روبه رو بشید، پس حواستون باشه که دارید وارد یه منطقه ممنوعه میشید.

اخطار ایمنی و اخلاقی: قبل از ورود، خوب فکر کنید!

قبل از هر چیز، باید بدونید که ورود به بیمارستان متروکه ریازان یا هر مکان های متروکه روسیه دیگه، خطرات جدی داره. این مکان ها برای بازدید توریستی ساخته نشدن و نگهداری نمیشن.

1. خطرات فیزیکی:
   • سقف ها و دیوارها ممکنه هر لحظه فروریزن. این ساختمان پیر و فرسوده است و سازه اش ضعیف شده.
   • شیشه های شکسته، خرده آجرها و میخ های زنگ زده همه جا هستن. با یه قدم اشتباه، ممکنه حسابی آسیب ببینید.
   • طبقات ممکنه ناامن باشن، پله ها فرسوده اند و احتمال سقوط وجود داره. به هیچ وجه به بخش های ناپایدار ساختمان نزدیک نشید.
   • موش ها، حشرات و حتی حیوانات وحشی ممکنه توی ساختمان زندگی کنن.
2. مسائل قانونی:
   • ورود به ملک شخصی بدون اجازه، حتی اگه متروکه باشه، غیرقانونیه و می تونه منجر به جریمه یا بازداشت بشه.
3. اهمیت ردی از خود به جا نگذارید، چیزی جز عکس بر ندارید:
   • این یه اصل اخلاقی مهم تو کاوش شهریه. هیچ چیزی رو با خودتون نبرید و هیچ چیزی رو خراب نکنید. بگذارید این مکان ها همون طوری که هستن باقی بمونن تا دیگران هم بتونن تجربه اش کنن.
   • به هیچ وجه روی دیوارها یادگاری ننویسید یا به اموال آسیب نزنید.
4. توصیه های ایمنی ضروری:
   • تنهایی نرید! همیشه با حداقل یک یا دو نفر دیگه برید. توی موقعیت های خطرناک، بودن یه همراه می تونه جونتون رو نجات بده.
   • تجهیزات ایمنی همراه داشته باشید: چراغ قوه قوی (با باتری اضافه)، کفش مناسب و مقاوم، دستکش کار، ماسک (برای جلوگیری از استنشاق گرد و غبار و کپک)، کیت کمک های اولیه کوچیک و یه بطری آب.
   • قبل از حرکت، به کسی بگید کجا می رید و چه زمانی برمی گردید.
   • به هیچ وجه تو تاریکی مطلق نرید و همیشه یه منبع نور داشته باشید.
   • از داروهای آرام بخش یا الکل استفاده نکنید. هوشیاری کامل لازمه.

خلاصه، اگه واقعاً قصد بازدید دارید، خیلی حواستون جمع باشه و تمام جوانب رو در نظر بگیرید. این تجربه ها هیجان انگیزن، اما به هیچ وجه شوخی بردار نیستن.

مقایسه و تمایز: ریازان در برابر دیگران

روسیه، سرزمین پهناوریه و جایگاه های ترسناک کم نداره. از ایستگاه های مترو جن زده توی مسکو گرفته تا قلعه های قدیمی و بیمارستان های روانی متروکه، هر کدوم داستان های خاص خودشون رو دارن. اما ساختمان متروکه و ترسناک بیمارستان در منطقه ریازان، یه چیز دیگه ست و ویژگی های منحصربه فردی داره که اونو از بقیه متمایز می کنه.

اول اینکه، این بیمارستان فقط یه بنای قدیمی نیست؛ یه نماده. نمادی از پیشرفت پزشکی که به فراموشی سپرده شده. خیلی از مکان های متروکه دیگه، ممکنه قلعه های پادشاهی باشن یا کارخانه های متروکه که داستان های اقتصادی دارن. اما یه بیمارستان، مستقیماً با رنج و زندگی انسان ها گره خورده. اینجا جاییه که امید و ناامیدی، زندگی و مرگ، به هم آمیخته شدن و همین حس و حال روانی، اونو یه پله بالاتر از بقیه می ذاره.

دوم، داستان الکساندر اسمیتن. خیلی از جاهای ترسناک روح های ناشناخته دارن یا داستان های کلی از اتفاقات عجیب. اما در مورد بیمارستان متروکه ریازان، یه شخصیت کلیدی وجود داره. این داستان باعث میشه روح بیمارستان ملموس تر و باورپذیرتر به نظر بیاد. انگار که می دونید دارید دنبال چی می گردید و این خودش جذابیت ماجرا رو بیشتر می کنه.

سوم، میزان تخریب و دست نخورده موندن بعضی از بخش ها. در حالی که خیلی از مکان های متروکه دیگه کاملاً از بین رفتن یا غارت شدن، این بیمارستان هنوز هم یه سری از تجهیزات و وسایلش رو حفظ کرده. دیدن تخت های بیمارستانی، ابزارهای پزشکی و پرونده های قدیمی، حس واقعی بودن رو به آدم منتقل می کنه و انگار که همین دیروز بود که همه اینجا رو ترک کردن.

در نهایت، اتمسفر کلی. ترکیب موقعیت جغرافیایی دورافتاده، تاریخچه دردناک، داستان های شخصی و وضعیت فیزیکی فرسوده اما همچنان سرپا، یه تجربه روانی عمیق تر از ترس رو به آدم القا می کنه که شاید توی یه قلعه قدیمی یا یه کارخانه متروکه اینقدر قوی نباشه. اینجاست که می فهمی چرا این بیمارستان، با همه ترسناکی اش، یه گنجینه برای علاقه مندان به توریسم وحشت در روسیه و کاوشگرهای شهریه.

کلام آخر: انعکاس و دعوت به تفکر

خب، رسیدیم به آخر این سفر ترسناک به ساختمان متروکه و ترسناک بیمارستان در منطقه ریازان از مکان های ترسناک روسیه. دیدیم که این بیمارستان فقط یه بنای قدیمی و از کار افتاده نیست؛ یه جای پر از داستانه، یه اثر تاریخی مرموز که هر گوشه اش می تونه یه روایت جدید از درد، امید و فراموشی رو براتون تعریف کنه. از روزهای پرافتخار و پرکارش گرفته تا متروکه شدن و تبدیل شدن به یه خونه ارواح، این بیمارستان نشون میده چطور زمان می تونه هر چیزی رو تغییر بده و چطور گذشته، می تونه هنوز هم توی حال نفس بکشه.

چیزی که بیمارستان متروکه ریازان رو خاص می کنه، نه فقط داستان های ارواح و صدای قدم های الکساندر اسمیتن، بلکه اون حس و حال عمیقیه که وقتی واردش میشی بهت دست میده. حس تنهایی، سکوت و یه جور احترام به همه اونایی که توی این راهروها نفس کشیدن، جنگیدن و شاید جونشون رو از دست دادن. این مکان ها فقط برای هیجان و ترس نیستن؛ برای اینن که بهمون یادآوری کنن که چقدر تاریخ مهمه و چقدر داستان های انسانی، حتی توی ویرانه ها هم زنده هستن.

امیدوارم این سفر مجازی به یکی از جاهای خالی از سکنه روسیه براتون جذاب بوده باشه و حس کنجکاویتون رو قلقلک داده باشه. اگه روزی فرصت کردید و جرأتش رو داشتید، شاید خودتون رو به این ماجراجویی واقعی دعوت کنید. اما یادتون باشه، همیشه با احتیاط کامل و با احترام به گذشته این مکان ها قدم بردارید. اینجوری، هم خودتون در امان می مونید و هم اجازه میدید این داستان ها برای نسل های آینده هم بمونن.